Rozszerzanie się źrenicy

W zależności od jasności przedmiotu źrenica oka rozszerza się lub zwęża, działając tak jak przysłona w aparacie fotograficznym. Po wykonaniu tych czynności (niezależnie od naszej woli) oczy nastawione są idealnie i obraz pada na siatkówkę, skąd odbierają go komórki nerwowe, wrażliwe na bodźce świetlne. Trzeba tu zaznaczyć, że wrażliwość siatkówki na światło jest około 100 razy większa niż najbardziej czułej kliszy fotograficznej. Przewaga obrazów wzrokowych nad zdjęciami fotograficznymi polega również i na tym, że oczy dają nam wrażenie barw i bryłowatości przedmiotu. Ta ostatnia cecha związana jest z oglądaniem tego samego przedmiotu jednocześnie obu oczami, które, choć automatycznie ustawiają się zbieżnie na ten sam punkt, jednak wskutek rozstawienia gałek ocznych oglądają go jakby z dwóch stron. Opisany mechanizm powstawania obrazów odnosi się wyłącznie do oka prawidłowo zbudowanego i zdrowego. Zdarza się, że biegnące od oglądanych przedmiotów promienie po załamaniu się w soczewce nie wytwarzają obrazu dokładnie na siatkówce. Obrazy tworzą się niekiedy przed siatkówką lub też cokolwiek za nią; mówimy wówczas o wadach wzroku. Jeżeli człowiek dobrze widzi tylko przedmioty ustawione bardzo blisko oka, mówimy o krótkowzroczności. Wada w tych przypadkach wiąże się najczęściej ze zbyt wydłużoną gałką oczną. Obraz przedmiotu bardziej oddalonego wytwarza się wtedy przed siatkówką wskutek zbyt silnego w tych warunkach załamywania promieni świetlnych przez soczewkę. Inna wada, nazywana (zresztą niesłusznie) nad wzrocznością ałbo dalekowzrocznością, polega na krótkości gałki ocznej, wskutek czego obrazy’ przedmiotów tak bliskich, jak i dalekich nie mogą powstać na siatkówce, lecz powstają nieco za nią. W młodym wieku oko może do pewnego stopnia wyrównać tę wadę dzięki swej akomodacji.