ZMYSŁ WZROKU

Zmysłem wzroku nazywa się zdolność układu nerwowego do odbierania bodźców świetlnych
przerabiania ich w korze mózgowej na wrażenia określone nazwą wzrokowych. Aparatem odbiorczym narządu wzroku są gałki oczne. Są to twory kuliste, o średnicy około 2,5 cm, mieszczące się w oczodołach na dość obfitej i miękkiej podściółce tłuszczowej. Od zewnątrz gałki oczne są osłonięte dwoma ruchomymi fałdami skórnymi, czyli powiekami, z których górna posiada znaczną ruchomość. Powieki chronią oko od nadmiernie silnych bodźców świetlnych, uszkodzeń mechanicznych oraz od wysychania. Zwrócone do oka powierzchnie powiek począwszy od ich brzegów pokrywa tzw. spojówka, która przechodzi na wypuklającą się z oczodołu część gałki ocznej. W ten sposób (przy zamkniętych powiekach) powstaje ograniczona przestrzeń, zwana workiem spojówkowym. Na brzegu powiek znajdują się ujścia gruczołów łojowych oraz wyrastają z niego krótkie włosy zwane rzęsami. Wewnętrzna strona powiek utrzymywana jest zawsze w pewnej wilgotności; jej źródłem są gruczoły łzowe, których przewody odprowadzające uchodzą do worka spojówkowego. Każde oko posiada jeden duży (główny) gruczoł łzowy, wielkości mniej więcej fasoli, znajdujący się w górnej zewnętrznej części oczodołu, i kilka gruczołów małych. Przy normalnej pracy gruczołów łzo- wych w worku spojówkowym nigdy nie ma zbyt dużo płynu. Ewentualny nadmiar płynu odprowadzany jest cieniutkimi kanalikami, których początki znajdują się na brzegu powiek w przyśrodkowych kątach oka, do kanałów zbiorczych uchodzących do jamy nosowej.