Ucho zewnętrzne

Nazywane w mowie potocznej po prostu uchem, składa się z małżowiny, czyli muszli usznej, i przewodu słuchowego zewnętrznego, zakończonego cienką błoną bębenkową. Muszlę uszną tworzy pokryta skórą sprężysta chrząstka, której kształt dostosowany jest do roli, jaką ma ona spełniać, a mianowicie do skupiania fal dźwiękowych. U zwierząt małżowino uszna jest ruchoma, co umożliwia im „nastawianie uszu”, ułatwiające jak największe skupienie fał dźwiękowych. Ludzie nie mogąc „nastawić uszu” muszą wykonać odpowiedni ruch głową w kierunku dźwięku, a osobnicy
o przytępionym słuchu, aby zwiększyć zdolność zbiorczą muszli usznej, przykładają często do ucha rękę ułożoną w formie trąbki. Przewód słuchowy zewnętrzny ma około 3 cm długości i jest lekko wygięty zarówno w płaszczyźnie poziomej, jak i pionowej. W skórze wyściełającej początkową, o podłożu chrząstkowym, część przewodu znajdują się włosy, gruczoły łojowe i gruczoły woskowinowe. Zarówno włosy, jak i lepka woskowina chronią ucho przed dostawaniem się różnych zanieczyszczeń w pobliże błony bębenkowej. Głębsza część przewodu słuchowego wchodzi już w obręb czaszki i ściany jego są tu utworzone przez kość skroniowa. Zakończeniem przewodu słuchowego zewnętrznego jest cienka błona bębenkowa, o grubości zaledwie 0,1 mm, spełniająca rołę podobną do membrany w mikrofonie.