Podgłośniowe zapalenie krtani

Rozwój i sprawność narządów wzrasta przez ich używanie, a odwrotnie nieużywanie narządów prowadzi do ich zaniku. Nabyte, nowe cechy dziedziczy potomstwo. Mimo teorii Lamarcka oraz innych wcześniejszych i współczesnych jej prac ewolucyjnych, np. Erazma Darwina w Anglii (dziadka wielkiego Karola Darwina p. niżej) teoria ewolucji nie uzyskała jeszcze wówczas prawa obywatelstwa. Przyczynę tego stanu rzeczy upatruje się w upadku Rewolucji Francuskiej, po którym nastąpiło ogólne zahamowanie myśli postępowej, oraz we wpływie, jaki na bezpośrednio dalszy rozwój idei ewolucji wywarł Jerzy Cuvier (17691832). Ten wielki francuski uczony, anatom i biolog, nie uznawał teorii ewolucji i wierzył w stałość gatunków. Dla wyjaśnienia spostrzeganej niejednokrotnie przez wielu badaczy zmienności organizmu u przedstawicieli tego samego gatunku (co sam często obserwował badając kopalne szczątki różnych zwierząt) podał Cuvier teorię „katastrof”. Według tej teorii (uzupełnionej przez innych uczonych) Ziemia w swym rozwoju ulegała ogólnym kataklizmom (takim kataklizmem miał być m. in. biblijny potop), a życie odradzało się następnie na nowo, dzięki nadprzyrodzonym aktom tworzenia. Teorię tę obaliły dopiero później badania geologiczne, głównie angielskiego uczonego Ch. Lyii a, który wykazał, że Ziemia nie przechodziła w swym rozwoju ogólnych kataklizmów, a wprost przeciwnie skorupa ziemska przekształcała się w sposób ciągły i stopniowy, w ciągu setek milionów łat.