BUDOWA KOŚCI

Tkanka kostna, wchodząca w skład dużej grupy tkanki łącznej, jest twarda i w pewnym stopniu sprężysta. Twardość kości zależy od dużych ilości soli mineralnych, głównie węglanów i fosforanów wapniowych, i jest różna w zależności od wieku. W warunkach prawidłowych całkowite zwapnienie kości następuje dopiero po 25 roku życia. Swą sprężystość zawdzięczają kości ich składnikowi organicznemu zwartemu oseiną. Twardość i sprężystość pozwalają kościom spełniać ich główne zadanie, tj. tworzyć rusztowanie dla miękkich części ciała i chronić jego narządy wewnętrzne. Odpowiednio do wyglądu zewnętrznego podzielono kości człowieka na 3 grupy: kości długie, kości krótkie i kości płaskie. Przedstawicielami pierwszych są np. długie kości kończyn górnych i dolnych. Kości krótkie to m. in. kręgi i drobne kości nadgarstka, kości płaskie to np. łopatki, kości sklepienia czaszki, kości miednicy. Z wyglądem zewnętrznym łączy się również wewnętrzna budowa kości. Tak więc środkowa część kości długich zwana trzonem, wydrążona na kształt rury, ma budowę bardzo ścisłą zbitą. Inne kości i części końcowe kości długich posiadają budowę gąbczastą i tylko powierzchnię ich pokrywa cienka warstewka zbitej tkanki kostnej. Różnice w budowie kości wynikają z zadań, jakie kości  spełniają w poszczególnych częściach ciała, i są dowodem wspaniałego dostosowywania urządzeń natury do potrzeb życia. Rurowa struktura kości długich przy silnej, zbitej ścianie trzonu zapewnia im zarazem lekkość i moc. Dzięki takiej budowie organizm oszczędza wiele energii; gdyby bowiem kości nie były wydrążone, stanowiłyby pokaźny ciężar, a wykonywanie ruchów wymagałoby użycia dużo większych sił. Gąbczasta i beleczkowa budowa kości krótkich, płaskich oraz części końcowych kości długich ma to samo uzasadnienie.