Zapewnienie wytrzymałości

Przy dokładnym oglądaniu kości gąbczastej przez szkło powiększające lub jej cienkich skrawków pod mikroskopem można stwierdzić, że w miejscu działania sił na kość beleczki ułożone są w ten sposób, aby zapewnić jej jak największą wytrzymałość. Układ beleczek tworzy bowiem rodzaj wiązań łukowych, a jak wiemy, ta forma konstrukcji stosowana jest w budownictwie tam, gdzie chodzi o zapewnienie dużej wytrzymałości na działanie dużych sił. Taka jest np. konstrukcja mostów lub sklepień piwnic, na których spoczywa ciężar budowli. Taki charakterystyczny układ beleczek kostnych spotykamy w miejscach przyczepów mięśni i w tych wszystkich kościach, na które działają duże siły (kości miednicy, końce kości udowych itp.). Składnikiem elementarnym tkanki kostnej są komórki, które tworzą kość zarówno u płodu, jak i w okresie późniejszym po urodzeniu. Proces tworzenia się kości jest bardzo ciekawy i w wielkim skrócie można go przedstawić następująco. Komórki kostne skupione około małego naczyńka krwionośnego zaczynają w pewnym czasie wydzielać ze swojej zarodzi kleistą substancję, którą się otaczają. W substancji tej, początkowo miękkiej i nie posiadającej żadnej budowy, pojawiają się następnie włókienka i zaczynają się odkładać sole wapniowe. Wskutek tego procesu komórki kostne zostają jakby zamurowane i łączą się ze sobą tylko drobnymi wypustkami wychodzącymi z ich ciała. Stale powtarzający się proces zamurowywania coraz to nowych warstw komórek doprowadza do wytworzenia wokół naczyńka odżywczego koncentrycznych blaszek kostnych podziurawionych otworkami, przez które przechodzą drobniutkie wypustki łączące „zamurowane” komórki.
Zespół blaszek kostnych otaczających maleńkie naczyńko krwionośne nazywamy układem Havers a. Układ taki jest charakterystyczny dla mikroskopowej budowy kości.