NAJBOLEŚNIEJSZA Z RAN ZADANYCH MIŁOŚCI

Jeśli świat jeszcze silnie reaguje na potworność, jaką jest „eliminacja” kalek i starców, to pewnie dlatego, że to może grozić każdemu. Człowiek broni się zawczasu! W wypadku przerywania ciąży ryzyka nie ma: do łona matki już nie wrócimy, niebezpieczeństwo minęło!
Państwowy Komitet Doradczy do spraw Etyki dołącza się do stanowiska Kościoła, stwierdzając: „Wiele właściwości biofizycznych istoty ludzkiej pojawia się stopniowo podczas rozwoju embriona, jednakże z chwilą poczęcia ten rozwój w kierunku bytu ludzkiego już się rozpoczyna, toteż Komitet jest zdania, iż należy przyjąć, że embrion jest potencjalną osobą ludzką. Embrion ludzki z chwilą zapłodnienia należy do porządku bytu, a nie posiadania, jest osobą, nie rzeczą. Winien więc być uważany za potencjalny podmiot” (Raport w sprawach etyki, 15 XII 1986). A Rzym precyzuje: „Wyniki (…) wiedzy o embrionie ludzkim dostarczają cennego wskazania dla rozpoznania rozumowego obecności osobowej, od pierwszego momentu pojawienia się życia ludzkiego: dlaczegóż by jednostka ludzka nie była ludzką osobą?” A wniosek: „Istota ludzka powinna być szanowana i traktowana jako osoba od momentu swego poczęcia” (Instrukcja o szacunku dla rodzącego się życia ludzkiego i o godności jego przekazywania, Donum vitae, Watykan 1987, I, 1).
dziecko, nie przyjęte na ten świat, przechodzi „na drugą stronę rzeczy”, i rodzi się do życia wiecznego, jak każdy z nas. Bóg je przyjmie, choć ludzie je odrzucili. Gdyż jego nieśmiertelna dusza pochodzi od samego Boga, a więc jego życie zależy tylko od Niego, od jedynego Pana życia i śmierci. Rzeczą Pana jest określić dzień i godzinę. O godzinie śmierci nie mogą arbitralnie decydować ludzie, nawet rodzice dziecka, a co dopiero lekarze. Odrzucić ten nieoceniony dar życia — dany przez Boga — to odrzucić zaufanie, jakim Bóg obdarzył rodziców dziecka. Oni swoim postępowaniem domagali się tego niesamowitego daru życia — aż tu nagle go odrzucają. To, co zdziałał Bóg przy ich pomocy, w nich i z nimi, oni teraz niszczą. Człowiek niszczy dziko i brutalnie to, co właśnie otrzymał, na co nieraz już się zgodził, a nawet pragnął tego.