KOŚCIEC CIAŁA

Kościec człowieka składa się z przeszło 200 kości. Zgodnie z ogólnym podziałem ciała człowieka kościec dzieli się na następujące części:

• kości czaszki,
• kości tułowia, do których zalicza się kręgosłup i kości klatki piersiowej,
• kości kończyn górnych,
• kości kończyn dolnych.

Czaszka składa się z kości części mózgowej oraz części twarzowej. Puszkę kostną, w której znajduje się mózgowie, tworzą: kość czołowa, 2 kości ciemieniowe, 2 skroniowe, kość potyliczna, klinowa oraz sitowa. W skład części twarzowej wchodzą z kości parzystych: kości szczęki górnej, jarzmowe, łzowe, nosowe, podniebienne i małżowiny nosowe dolne; z kości zaś nieparzystych: jedyna ruchoma kość twarzy szczęka dolna, czyli żuchwa, oraz lemiesz. Porównując czaszki ludzi żyjących obecnie z czaszkami odległych przodków dzisiejszego człowieka można stwierdzić, że stosunek kości części mózgowej do kości twarzy zmienił się. Równolegle z rozwojem rodowym człowieka powiększa się mózgowie i część mózgowa czaszki, a maleje jej część twarzowa. Kości sklepienia czaszki są typowymi kośćmi płaskimi; jak wiemy, są one ściśle połączone za pośrednictwem szwów. U noworodka nie są jeszcze całkowicie zwapniałe i nie stykają się ze sobą ściśle. Ma to ogromne znaczenie przy porodzie, gdyż ułatwia przechodzenie główki dziecka przez kanał rodny. Miejsca niezupełnego zetknięcia się kości pokrywy czaszki są u noworodków i niemowląt bardzo dobrze widoczne i noszą nazwę ciemiączek.