Szwy czaszkowe

Mogą one łączyć ściśle przylegające do siebie kości, jak to jest np. w tzw. szwach czaszkowych, bądź też włókna tkanki łącznej mogą wzmacniać połączenia chrząstkowe lub maziowe (stawy), w których sąsiadujące kości są od siebie nieco oddalone i wówczas włókna te nazywa się więzadła. W okresie rozwoju organizmu kości czaszki nie stykają się w szwach bezpośrednio ze sobą; ich brzegi pokrywa bardzo cienka warstwa tkanki łącznej, której komórki mogą się rozmnażać. W ten sposób zostaje zapewniona możliwość wzrostu kości czaszki i dostosowanie się pojemności puszki czaszkowej do wielkości rozwijającego  się mózgowia. W wieku starczym, kiedy procesy wzrostu zostają definitywnie ukończone, pośrednictwo tkanki łącznej staje się zbędne i przekształca się ona w kość; następuje tzw. kościozrost. Połączenia chrząstkowe mogą być z chrząstki szklistej, tworzą wówczas szczególnie w młodym wieku tzw. chrząstkozrosty, lub mogą być z chrząstki włóknistej i nazywane są wtedy spojenia- m i (np. spojenie łonowe łączące kości miedniczne). Połączenie maziowe, czyli staw, umożliwia zazwyczaj znaczną ruchomość przynajmniej jednej z kości wchodzących w to połączenie. Przykładem takiego połączenia jest staw biodrowy łączący kość miedniczną z kością udową.