Arystoteles

Postacią, której nie można pominąć w historii rozwoju anatomii jest wszechstronny uczony i filozof grecki Arystoteles, nauczyciel i przyjaciel Aleksandra Wielkiego, żyjący pomiędzy 384 a 322 rokiem przed naszą erą. Rozszerza on wiedzę anatomiczną i zajmując się rozwojem płodu stwarza podstawy anatomii porównawczej i zoologii. Arystoteles zna przeszło 500 gatunków zwierząt i opracowuje pierwszą ich klasyfikację. Po śmierci Aleksandra Wielkiego (rok 323 przed naszą erą) i po upadku jego państwa najlepsze warunki rozwoju znajdują nauki lekarskie w Egipcie, w Szkole Aleksandryjskiej, założonej przez Aleksandra Wielkiego i nazwanej tak od jego imienia. Uczniowie tej szkoły dokonują doniosłych odkryć anatomicznych i wykonują sekcje zwłok. Herophilos (lata 300240 przed naszą erą) opisał między innymi budowę przewodu pokarmowego i podał pierwszy opis części jelita cienkiego, którą nazwał dwunastnicą, ponieważ długość jej określił na 12 poprzecznych szerokości palca. Nazwa ta dotrwała naszych czasów. Ostatnim wielkim uczonym starożytności w dziejach rozwoju anatomii był żyjący w II wieku naszej ery Klaudiusz Galen, lekarz i filozof (130201 n.e.). Po ukończeniu studiów lekarskich w Aleksandrii pracował przez pewien czas jako lekarz w Rzymie. Galen pozostawił nam liczne dzieła lekarskie, a w nich bogate wiadomości anatomiczne. Jednakże opierając się jedynie na sekcjach zwierząt, głównie małp, popełnił szereg błędów i to nawet w sprawach, które uprzednio znano już lepiej, czerpiąc wiadomości z sekcji zwłok ludzkich.