ZMYSŁ SMAKU
Komórki odbierające bodźce smakowe znajdują się u człowieka w błonie śluzowej języka, w tylnej części podniebienia oraz w błonie śluzowej zewnętrznej strony nagłośni, tj. chrząstki zamykającej krtań przy połykaniu. Ponieważ najwięcej tych komórek jest na języku, dlatego w powszechnym mniemaniu uchodzi on za narząd smaku. Nie jest to jednak ścisłe, gdyż prawdziwym narządem smaku są maleńkie, mikroskopijnej wielkości tzw. kubki smakowe, znajdujące się w niektórych brodawkach językowych, tj. w drobniutkich uwypukleniach błony śluzowej. Kubki smakowe są nagromadzone przede wszystkim w okolicach nasady języka, na brzegach i czubku, a poza tym rozmieszczone są na całej górnej jego powierzchni. Głównym elementem kubków smakowych są komórki zmysłowe zakończone charakterystycznymi włoskami. Komórki te łączą się za pośrednictwem nerwów z odpowiednimi ośrodkami kory mózgowej, w której powstają wrażenia smakowe. Rozróżniamy 4 zasadnicze smaki: słodki, gorzki, kwaśny i słony. Smak słodki i słony odczuwane są najsiliniej na koniuszku języka, gorzki u podstawy, a kwaśny na brzegach. Szeroka gama „smaków”, z jakimi spotykamy się w życiu codziennym, jest w rzeczywistości kmbinacją wrażeń czysto smakowych z wrażeniami węchowymi. Dowodem znacznego udziału powonienia we wrażeniach określanych jako smakowe jest powszechnie znane uczucie „utrały” smaku przy silnym katarze nosa. O roli powonienia świadczy też postępowanie dzieci i osób wrażliwych, np. przy przyjmowaniu niesmacznych leków, dawniej najczęściej tranu, polegające na zaciskaniu nosa palcami. Chodzi tu.właśnie o to, żeby wyłączyć zmysł powonienia i osłabić w ten sposób przykre wrażenia smakowe.
