Komórki osteoklastyczne

Ostatecznie wytworzona i zmineralizowana kość jest niszczona pożerana przez specjalne komórki, zwane osteoklastami. Równocześnie inne komórki kościotwórcze, zwane osteoblastami, tworzą w sposób uprzednio opisany nową kostninę, w której odkładają się następnie sole wapnia. Obliczono, że w ciągu roku zmienia się w organizmie ludzkim od 2% do 5% ogólnej masy tkanki kostnej.
Wyżej opisane przemiany są tylko jednym z przykładów stale trwającej przemiany materii i tłumaczą zmiany uwapnienia kości w rozmaitych ogólnych chorobach organizmu oraz słabsze uwapnienie kości i jej odtwarzanie w starości, kiedy procesy odnowy znacznie słabną. Z tego właśnie powodu złamania kości u ludzi starych są dość częste i zawsze groźne, a bywa też, że kość w miejscu złamania nie może już wytworzyć prawidłowego, mocnego zrostu. Całą kość z wyjątkiem powierzchni stawowych pokrywa cienka błona zwana okostną. Zawiera ona liczne naczyńka krwionośne odżywiające kość, a w warstwie stykającej się bezpośrednio z kością ww. komórki, które wytwarzają tkankę kostną w okresie wzrostu kości, a także i później w razie jej uszkodzenia. Taka sama tkanka jak okostna wyściela jamy szpikowe kości długich; dla odróżnienia od poprzedniej nazywamy ją śród kostną. Końce kości ruchomych, które stykają się z innymi kośćmi, pokryte są cienką warstwą bardzo gładkiej chrząstki, zwanej chrząstką stawową. Nie ma ona nic wspólnego z chrząstką nasadową i nie posiada zdolności do odnowy po uszkodzeniu.