Bardziej powierzchowne warstwy naskórka mają już odmienny wygląd

Komórki przestają się rozmnażać, jakby zamierają, a najbardziej zewnętrzna warstwa naskórka składa się już z obumarłych komórek, które zamieniły się na cienkie płytki nasycone substancją o właściwościach rogu. Ta ostatnia warstwa, dość odporna na działanie czynników zarówno mechanicznych, jak i chemicznych, chroni skórę przed uszkodzeniami. Ponieważ jako najbardziej zewnętrzna ściera się i zużywa, zostaje, stale uzupełniania od dołu dzięki zdolności rozrodczej komórek walcowatych najgłębszej warstwy naskórka. Skóra właściwa ma również budowę warstwową. Wyróżniamy w niej: warstwę brodawko w a t ą, która styka się z naskórkiem falistą powierzchnią, oraz warstwę siateczkowatą, położoną głębiej i zbudowaną przeważnie z włókienek tworzących rodzaj siateczki. Przez całą skórę właściwą i naskórek przebiegają wężykowato skręcone rureczki, które są przewodami gruczołów potowych położonych w warstwach skóry właściwej lub tkance podskórnej i otwierających się na powierzchni skóry. W skórze właściwej widzimy też najniższe części wyrastających z niej włosów; ta część włosa, która tkwi w skórze, nazywa się korzeniem. Korzeń włosa i rozszerzone jego zakończenie, zwane cebulką włosa, otacza od zewnątrz rodzaj torebki, do której uchodzą przewody gruczołów łojowych znajdujących się w pobliżu włosa. Wyrastający włos jest w ten sposób od razu smarowany łojem, który czyni go bardziej elastycznym i opornym na złamanie. Nadmierne wydzielanie tych właśnie gruczołów łojowych sprawia wiele kłopotu osobom mającym tzw. „tłuste włosy”. Włos wyrasta ze skóry skośnie. Z tej strony, w którą jest pochylony i z której znajduje się gruczoł łojowy, przyczepia się do torebki włosa mały mięsień gładki. Z chwilą skurczenia się mięśnia, a dzieje się to np. pod wpływem zimna, włos prostuje się i z uciśniętego gruczołu wydziela się na powierzchnię skóry łój. Pojawiają się też na skórze maleńkie wygórowania tworząc tzw. ,,gęsią skórę”.