Starożytna medycyna

W medycynie pierwotnej rozwija się przede wszystkim leczenie ran, usuwanie grotów, nastawianie zwichnięć i zestawianie złamanych kości. Z zakresu, który dziś można by nazwać medycyną wewnętrzną, na plan pierwszy wysuwa się leczenie zatruć. Głównym lekiem, poza wspomnianym uprzednio udziałem magii, były rośliny. Specjalne właściwości niektórych roślin poznawał zapewne człowiek pierwotny obserwując chore zwierzęta, które kierowane instynktem wyszukiwały i zjadały szczególnie chętnie pewne rośliny wybrane; nasuwało to myśl, że mają one szczególne właściwości lecznicze. Niektóre z tych roślin okazywały się istotnie skuteczne i pomocne w zwalczaniu cierpień u ludzi. Z upływem czasu ludzie zajmujący się leczeniem tworzą odrębne grupy, ich członkowie strzegą tajemnic swej sztuki, a zebrane doświadczenia przekazują jedynie tym, którzy do tej grupy należą. Początkowo są to przekazy słowne, a później z pojawieniem się pisma zebrane doświadczenie utrwalane jest dla uczniów i potomności na piśmie. Najstarsze znane zapisy, dotyczące zagadnień medycznych, pochodzą z okresu ok. 3000 lat przed naszą erą: jedne z Mezopotamii, inne z Egiptu. Teksty z Mezopotamii pisane są w języku Sumerów, tj. najstarszych znanych mieszkańców tego obszaru. Odkryto je w r. 1849, pośród tabliczek zapisanych pismem klinowym, w bibliotece króla Asyrii Assurbanipala (668626 p.n.e.), w okolicach starożytnej Niniwy.