Jelito cienkie
Jelito cienkie, będące następną po żołądku częścią przewodu pokarmowego, dzieli się na krótką, o charakterystycznym podkowiastym kształcie dwunastnice, umocowaną prawie nieruchomo w lędźwiowej okolicy kręgosłupa, oraz na jelito krezkowe, zawieszone, w przeciwieństwie do dwunastnicy, na długiej krezce i posiadające dzięki temu znaczną ruchomość. W jelicie krezkowym odróżniamy jelito czcze oraz jelito kręte, uchodzące do jelita grubego. Granica między jelitem czczym a krętym nie jest wyraźna. Odcinek początkowy jelito czcze jest nieco szerszy i procesy wchłaniania są tu intensywniejsze. Długość całego jelita cienkiego wynosi około 6 m, w tym dwunastnica mierzy około 30 cm. Do zasadniczych funkcji jelita cienkiego należy dokończenie zapoczątkowanych w jamie ustnej i żołądku procesów trawienia oraz wchłanianie odżywczych składników pokarmowych przez ścianę jelita do krwi i limfy. Po przejściu z żołądka do dwunastnicy miazga pokarmowa jest dalej trawiona przez sok jelitowy, który wytwarzają gruczoły jelitowe, a ponadto przez sok trzustkowy przy współudziale wydzieliny wątroby żółci. Przewody wyprowadzające obu tych dużych i bardzo ważnych dla życia gruczołów uchodzą bowiem do dwunastnicy. Warunkiem właściwego przebiegu trawienia jest dokładne wymieszanie miazgi pokarmowej z sokami trawiennymi. Zadanie to umożliwiają ruchy jelita cienkiego, a mianowicie: 1) ruch wahadłowy, powodujący dokładne wymieszanie treści pokarmowej, i 2) znany nam już ruch robaczkowy, przesuwający treść pokarmową w kierunku jelita grubego. Wchłanianie rozłożonych i rozpuszczonych w wodzie składników pokarmowych umożliwia specjalnie dostosowana do tego budowa jelita cienkiego. Powierzchnia jego błony śluzowej jest silnie pofałdowana i tworzy palczaste uwypuklenia, zwane kosmkami jelitowymi, dzięki kosmkom jelitowym, a szczególnie pokrywającemu je tzw. brzeżkowi szczoteczkowemu, powierzchnia chłonna jelita cienkiego jest bardzo duża.
